Er is maar één aarde. De afgelopen jaren hoor ik dat steeds weer terug komen. Niet als een uitroep van een geweldig nieuwe ontdekking. Maar eerder om ons er aan te blijven herinneren dat we goed moeten omgaan met onze planeet, zodat de volgende generatie niet op de vuilnisbelt van voorgaande generaties hoeft te leven. En toch denk ik deze dagen aan een soort parallelle wereld, een virtuele wereld, waarin het leven eigenlijk gewoon doorgaat.
In de ‘echte’ wereld zien we het coronavirus om zich heen grijpen. Landen nemen stuk voor stuk hun eigen maatregelen en eigenlijk weet niemand echt wat het beste is. Daarom vertrouwen we op de experts die de regering adviseren over te treffen maatregelen. We horen een paar schreeuwerds in de kamer die ook deze crisis aangrijpen om zich maximaal te profileren. Althans, dat maak ik ervan, want bij mij persoonlijk wekt het alleen maar irritatie op. Er wordt keihard gewerkt door mensen van de Rijksoverheid, zorgprofessionals, logistiek medewerkers en mensen in andere vitale beroepen. Waarom zou je deze groep mensen juist nu het vuur aan de schenen leggen? Maar goed, genoeg over politiek.
Vanaf gisteren, dinsdag 24 maart is er een aantal maatregelen bij gekomen. Alle bijeenkomsten worden tot 1 juni verboden, burgemeesters krijgen meer mogelijkheden om mensen te dwingen zich aan de maatregelen te houden, zoals het uitdelen van boetes. In landen als Spanje en Italië al langer ‘normaal’, maar kennelijk nu dus ook in Nederland noodzakelijk geacht. De scholen blijven tot 6 april in ieder geval dicht, wat er daarna gaat gebeuren horen we later. Het is een situatie waarin je niet dacht dat je in terecht zou komen. Maar het gebeurt en we zijn er allemaal onderdeel van.
Gelukkig leven we in een tijd waarin de technologie het leven onder deze omstandigheden aardig kan ondersteunen. Zo hoeven we het contact met familie en vrienden niet al te veel te missen. Enige digitale vaardigheid is daarbij wel gewenst, mijn vader in het verpleeghuis is er helaas niet mee geholpen, hoewel we wel kort kunnen bellen. De video conferencing software vliegt virtueel de schappen uit, net als een paar weken terug het toiletpapier. Alleen raakt het virtuele schap nooit leeg, lijkt wel. We hebben we beschikking over een zeer grote hoeveelheid informatie, die tot ons komt via onze mobiele telefoons en computers. Daar zit erg veel onzin bij. Om sommige bijdragen kan ik hartelijk lachen. De creativiteit van veel mensen lijkt wel extra geprikkeld. Wat zie ik grappige plaatjes voorbij komen in de appgroepen waar ik deel van uitmaak. Juist dat soort humor houdt ons gaande.
Virtuele steun krijg ik ook zeer van mijn collega’s van het Nederlands Compliance Instituut. We werken nu al zo’n kleine twee weken zoveel mogelijk vanuit huis. En voor mij gaat dat prima. We zorgen ervoor dat we elkaar regelmatig spreken. Op deze momenten hebben we het vanzelfsprekend niet alleen over het werk inhoudelijk. We zorgen ervoor dat we elkaar ook goed in de gaten houden qua belasting, voortgang en gezondheid. In deze parallelle, virtuele wereld doen we er alles aan om door te gaan met hetgeen waar we goed in zijn: organisaties helpen compliance en integriteit te versterken. Onze opdrachtgevers zijn zonder uitzondering goed in staat om ook online de business draaiende te houden. Daar draaien we gemakkelijk in mee.
Natuurlijk gaat deze crisis in economisch opzicht een flinke staart krijgen. Dat organisaties in deze tijden met name bezig zijn met overleven in plaats van aandacht schenken aan compliance en integriteit snap ik maar al te goed. Immers, als er geen organisatie meer is, dan hoef je aan niets meer te denken om het te verbeteren. Dan is het over en uit. Uithuilen en, als het kan, opnieuw beginnen. Voor ons is dat op dit moment geen reëel scenario. We doen er ook op het gebied van opleidingen alles aan om onze deelnemers toch zo goed mogelijk op te leiden tot compliance professionals of experts op het gebied van witwasbestrijding. Ook dat gaan we steeds intensiever online doen. Zo voedt de crisis niet alleen onze creativiteit, maar ook innovatie- en realisatiekracht van onze organisatie. Ik vind dat mooi om te zien. Valt er toch nog wat te genieten.
Ik geloof erin dat we met elkaar sterker uit deze crisis komen dan dat we erin gingen. Het gaat absoluut nog slachtoffers eisen, zoals de kleine zelfstandigen in de winkelstraat van ons dorp. We ondersteunen ze waar we kunnen, maar of dat voldoende is, ik hoop het van harte. Deze crisis is van een dermate omvang, dat het voor veel mensen een wake-up call is. We leven dus in een wereld waarin dit ‘zomaar’ kan gebeuren. Hoe gaan we ons voorbereiden op de volgende, als deze eenmaal voorbij is? Goede vragen voor later. Nu eerst een bak koffie en zo dadelijk weer mijn virtuele dagstart met mijn collega’s.
Ik wens je veel sterkte deze tijd en ik hoop dat jij en je familie gezond blijven.
