“Ja, hier is je bestelling, tot ziens!” De geur van de kapsalon met knoflooksaus drong door het half doorschijnende witte plastic zakje heen. Heerlijk, wat had ik een trek. Maar eerst nog een paar minuten naar huis fietsen. Voor mijn gevoel zat er net iets meer in het zakje dan normaal. We bestelden met ons gezin wel vaker iets bij de patatboer, meestal op vrijdag. Vrijdag is kiesdag, een overblijfsel uit mijn kleutertijd, als beloning voor een week lang netjes groente, aardappelen en vlees eten zonder mokken.
Opluchting
Toen ik mijn fiets tegen de muur van het schuurtje zette om snel naar binnen te gaan, zag ik dat mijn vader al op de uitkijk stond. Hij zag er toch wat gespannen uit, merkte ik. Direct toen ik de keuken binnenstapte, stak mijn vader zijn arm uit om de afgehaalde bestelling in ontvangst te nemen. “Ga maar vast naar de eettafel, ik pak alles uit en breng het naar de tafel”, zo vertelde hij. “Vreemd”, dacht ik nog, “normaal doet hij altijd zo zijn best om ons van dit soort klusjes te laten opknappen.” Maar ik lette er verder niet zo op en ging bij mijn broertje en moeder alvast aan de gedekte tafel zitten. Een paar tellen later kwam mijn vader binnen met de porties kapsalon voor iedereen. Hij leek wat meer opgelucht.
Een nieuwe auto
Een paar weken later vertelde mijn vader dat het wel tijd werd voor een nieuwe auto. Hij had een mooie BMW op het oog. Hij wist dat mijn broertje en ik altijd zeer geïnteresseerd zijn in mooie auto’s, dus wij waren direct enthousiast. Eindelijk die verouderde Fransman de deur uit en eindelijk een gave auto voor de deur. Het werd uiteindelijk een gloednieuwe en ook nog een M-uitvoering. Wauw. Mijn moeder kreeg ook een setje mooie nieuwe gouden oorbellen, het leek in de maanden volgend op ons vrijdag-kiesdag-moment wel feest! Het leek wel alsof we er allemaal extra gelukkig van werden.
Bezoek in de ochtend
Groot was dan ook de schok toen plotseling op een donderdagochtend heel vroeg ik een enorme knal hoorde. We lagen allemaal nog te slapen, het was zo rond half zes in de ochtend. Er stond meteen een heel peloton van de mobiele eenheid bij ons in huis. Naast mijn bed verschenen ze ook en ze riepen naar elkaar wie ze aantroffen: “Hier een minderjarige!”, “Hier ook!” en “Hier de verdachten!”. De politiemannen werden vergezeld door andere mensen met gewone kleren aan. “FIOD” stond achterop de jas van deze mensen. Ik had geen idee wie dat waren. We schrokken ons helemaal kapot en we stonden glazig en nog half slaapdronken te kijken naar wat er zich allemaal afspeelde. We moesten ons allemaal zo snel mogelijk aankleden. Mijn broertje en ik werden naar onze buren gebracht, die inmiddels ook wakker waren gemaakt. Mijn vader en moeder werden gearresteerd en moesten mee naar het politiebureau. Ook alle mappen met de administratie van mijn vader en zelfs de computer werd meegenomen. Ik zie de geschrokken en betraande gezichten van mijn vader en moeder nog zo zitten achter het beslagen raam van het politiebusje.
Wat nu?
Mijn broertje en ik wisten niet wat ons was overkomen. Het was een gewone donderdag en ik had zelfs een toets Frans en een schriftelijke overhoring van wiskunde! Van school is die week helemaal niets meer gekomen. Onze buurvrouw heeft de school opgebeld en verteld wat er was gebeurd. Wat onwerkelijk allemaal! Niet dat het de daarop volgende weken beter ging. Mijn broertje en ik gingen zo goed en kwaad als het ging toch maar naar school, maar we dachten de hele tijd aan onze vader en moeder, die nog steeds vast zaten.
Witwassen
In de weken na de inval vertelde mijn buurvrouw wat er aan de hand was. Mijn vader werd onder andere verdacht van het witwassen van geld. Witwassen…geen idee wat dat was. Ze legde uit, dat mijn vader verkeerde dingen had gedaan en dat hij daarmee veel geld had verdiend. Heel veel geld. “Maar wat kan dat zijn?”, vroeg ik me af. Ik had helemaal niets gemerkt van iets dat mijn vader niet goed zou hebben gedaan. Hij had gewoon een normale baan in de haven van Rotterdam als teamleider van de beveiliging. Hij was trots op zijn baan. Mijn moeder werkte op de administratie van een bedrijf dat allerlei materiaal voor boorplatforms verkocht. Hele normale banen, hoe kon dit allemaal gebeuren?
Zo langzamerhand begreep ik steeds wat meer van de achtergronden. Er sijpelde via de buurvrouw steeds meer door van de zaken waarvan mijn vader en moeder werden verdacht. Mijn vader was betrokken bij het organiseren van drugstransporten uit Zuid-Amerika. Juist omdat hij teamleider was van de beveiliging van de haven kon hij ervoor zorgen, dat de containers met de drugs niet werden gecontroleerd. Hij kreeg betaald via…de eigenaar van de patatzaak! Deze was ook plotseling gesloten en ik begreep wel waarom dat zo was. Onvoorstelbaar dat mijn lieve vader betrokken was bij drugstransporten uit Zuid-Amerika. Hij waarschuwde ons al van jongs af aan voor de gevaren van drugs. Daar wilde hij ons nooit op betrappen, dat was mijn broertje en mij heel duidelijk. Hoe kon hij dan toch hierbij betrokken zijn? Was het voor hem een manier om ons gezin draaiende te houden? Zijn eigen imago op te poetsen ten opzichte van de buren, vrienden en familie?
Onbeantwoorde vraag
Mijn vader en moeder werden veroordeeld tot flinke gevangenisstraffen. Hun baan waren ze natuurlijk allebei direct kwijt. Mijn broertje en ik werden uit huis geplaatst zoals dat heet. Gelukkig konden we deze jaren bij de buren wonen, zodat we in ieder geval naar dezelfde school konden blijven gaan. Mijn broertje en ik zijn dat beruchte jaar beide blijven zitten, maar dat is ook niet zo gek. We spraken heel af en toe onze vader en moeder wel eventjes in de gevangenis. Niet echt leuk om zo bij je vader en moeder op visite te moeten. De eerste keren waren we eigenlijk allemaal alleen maar aan het huilen. Wat een ellende: “Hoe moest dit nu verder?”, heb ik me heel vaak afgevraagd.
Mijn vader en moeder hebben wel duizend keer sorry gezegd. “We hadden dit nooit moeten doen”, zeiden ze telkens weer. “We dachten dat het toch niet opviel, maar daar hebben we ons dus in vergist. Nu is alles verpest.” Ik blijf zitten met de vraag “waarom?”, juist omdat het over drugs ging. Drugs! Waar mensen verslaafd aan raken, waar mensen aan kapot gaan, wat voor zo veel ellende zorgt op de wereld! Maar die vraag zal wel onbeantwoord blijven vrees ik.
Witwassen is geen misdaad zonder slachtoffers. Er gaat een heleboel ellende achter schuil. Daarom moeten we witwassen blijven bestrijden. Misdaad mag niet lonen.
Ben je geïnteresseerd in verhalen over witwassen? We raden je aan om de ‘Memoires van Edje van Utrecht’ te lezen. Je kunt ze gratis downloaden met deze link.
Wil jij bijgepraat worden over vier actuele thema’s op het gebied van witwasbestrijding? Schrijf je dan in voor de AML Online Summit. Graag zien we je daar!
Het onderstaande verhaal is een fictief verhaal ter illustratie, alle eventuele overeenkomsten met de realiteit of historische feiten zijn op toeval gebaseerd.
